Akromantula
Akromantula (ang. Acromantula) - gigantyczny ośmiooki pająk, porośnięty grubymi czarnymi włosami, o rozstawie nóg sięgającym do 15 stóp. Akromantula posiada szczypce, które wydają charakterystyczny klekot podczas mówienia lub gdy jest zdenerwowany, oraz bardzo silny jad, trudny to zdobycia, w szczególności od żywych osobników, warty do 100 galeonów za pół litra. Śmiertelnym wrogiem akromantuli, jak i wszystkich innych pająków, są bazyliszki.
Akromantule posiadają zdolność mowy, jednak są bardzo niebezpieczne i nie da się ich oswoić. Są mięsożerne i gotowe atakować ludzi. Pochodzą z dżungli Borneo, a ich jaja należą do towarów niewymienialnych klasy A (oznacza to bardzo wysokie kary za ich import lub sprzedaż). Podczas swojego pobytu w szkole Hagrid wszedł w posiadanie jaja akromantuli. Pająk ten hodowany przez Hagrida, uciekł do Zakazanego Lasu, po tym jak próbowano go złapać jako potwora z Komnaty Tajemnic.
W 7. tomie akromatule zostały wykorzystane przez śmierciożerców w ataku na Hogwart.
Aragog
Aragog (ok. 1940 - 20 kwietnia 1997) – ślepa akromantula "wielkości młodego słonia", pierwszy sprowadzony przez Hagrida pająk, fałszywie posądzony o bycie potworem z Komnaty Tajemnic. Po tym jak uciekł i ukrył się w Zakazanym Lesie, Hagrid sprowadził dla niego żonę, Mosag. Akromantule rozmnożyły się tworząc dużą kolonię.
Aragog zabraniał swojemu stadu atakować Hagrida, ale gdy Harry razem z Ronem przyszli do ich gniazda, przedstawiając się jako przyjaciele Hagrida, nie miał oporów przed wydaniem ich na żer swojemu stadu. W 6. części przygód czarodzieja zdechł, zaś na jego pogrzeb zorganizowany przez Hagrida Harry zaprosił profesora Slughorna (który zgodził się, ponieważ jad akromantuli jest bardzo cenny). Gdy Slughorn upił się, Harry wymusił na nim ujawnienie wspomnienia, wypełniając misję powierzoną przez Dumbledore'a.
Mosag
Mosag – Akromantula sprowadzona przez Hagrida, partnerka Aragoga. Wraz z licznym potomstwem utworzyły kolonię akromantul. Nie została pokazana w żadnym z filmów Harry'ego Pottera, a w 6. tomie jest tylko jeden fragment o niej.
Bahanka
Bahanka (ang. Doxy) - podobnie jak elf, z którymi bahanka jest często mylona, wygląda jak malutki człowieczek. Jednak w odróżnieniu od elfa całe jej ciało jest pokryte grubym czarnym włosem. Ma też dwie pary rąk i nóg. Skrzydła bahanki są grube, zaokrąglone i błyszczące, zbliżone wyglądem do skrzydeł żuka. Posiada ona również dwa rzędy ostrych, jadowitych zębów. Bahanki są rozpowszechnione w północnej Europie i Ameryce. Składają do 500 jaj naraz i zakopują je. Larwy wykluwają się po 2 - 3 tygodniach. Do pozbycia się ich, używa się płynu "Bahanocyd" (ang. Doxycide).
Fred i George Weasley'owie próbowali użyć ich jadu do produkcji Bombonierek Lesera.
Bazyliszek
Bazyliszek (ang. Basilisk) - ogromny wąż, dorastający do pięćdziesięciu stóp długości i mogący przeżyć wiele setek lat. Bazyliszek rodzi się z kurzego jaja podłożonego ropusze. Są śmiertelnie niebezpieczne, ponieważ jad bazyliszka jest jedną z najsilniej niszczących substancji w świecie czarodziejów a jedynym antidotum na niego są łzy feniksa. Oprócz jadowitych kłów, bazyliszek może również zabijać spojrzeniem - jednak wymagany jest do tego bezpośredni kontakt wzrokowy. Niebezpośrednie spojrzenie, takie jak np. odbite przez wodę lub w lustrze albo oglądane przez jakiś filtr, np. kliszę aparatu, nie jest śmiertelne i wywołuje petryfikację. Spetryfikowanych można ożywić przy pomocy wywaru z mandragory.
Wszystkie akromantule uciekają przed bazyliszkiem, gdyż jest on ich śmiertelnym wrogiem, a on sam lęka się jedynie piania koguta, które jest dla niego zabójcze. Bazyliszek jest posłuszny tylko wężoustym i nie da się go kontrolować w inny sposób. Za twórcę bazyliszka uważa się Herpo Głupca, który był wężousty.
W 2. tomie w Hogwarcie bazyliszek pojawił się jako potwór atakujący czarodziejów i czarownice pochodzących z mugolskich rodzin. Jeden z nich został umieszczony w Hogwarcie przez Salazara Slytherina, gdy ten zażądał by nauczać tylko uczniów z rodzin magicznych. Odchodząc ze szkoły zamknął potwora w magicznie stworzonej komnacie, o której istnieniu nie wiedzieli pozostali założyciele szkoły. Od tego momentu prawowity dziedzic Slytherina otwierał komnatę i wypuszczał bazyliszka by ten oczyszczał szkołę ze "szlam". Gdy Tom Riddle był uczniem otworzył komnatę - wtedy bazyliszek zabił Jęczącą Martę. Pięćdziesiąt lat później, jego horkruks rozkazuje Ginny zabić zagrażające bazyliszkowi koguty, a później otworzyć komnatę. Bazyliszkowi jednak nie udaje się nikogo zabić, a jedynie spetryfikować kilka osób. Kiedy Harry odkrywa położenie Komnaty, Ginny zostaje uwięziona w jej wnętrzu, tracąc coraz więcej sił życiowych na rzecz odradzającego się Voldemorta. W pokonaniu bazyliszka pomaga Harry'emu feniks Fawkes, który przynosi mu Tiarę Przydziału. Feniks oślepia bazyliszka. Potwór próbuje wyczuć Harry'ego węchem, rzuca się na niego i nabija się na miecz Godryka Gryffindora, który udaje się Harry'emu wydobyć z Tiary. Magiczny miecz absorbuje jad bazyliszka, który wzmacnia go dodatkowo. Trójka przyjaciół używa go później do zniszczenia części Horkruksów. Kiedy jednak goblin Gryfek odbiera im miecz, Ron razem z Hermioną schodzą do Komnaty Tajemnic i zabierają stamtąd kły bazyliszka, by z ich pomocą zniszczyć czarę Helgi Hufflepuff.
Błotoryj
Błotoryj (ang. Dugbog) - przypomina psa. Zamieszkuje moczary Europy i obu Ameryk. Kiedy się nie rusza, przypomina kłodę drewna, ale po uważnym przyjrzeniu się, można zauważyć płetwiaste łapy i bardzo ostre zęby. Błotoryj pływa i pełza po moczarach. Żywi się głównie małymi ssakami, ale może również poważnie poranić nogi pieszych przechodzących przez bagno, w którym zamieszkuje. Jego ulubionym smakołykiem jest jednak mandragora.
Bogin
Bogin (ang. Boggart) - widma, często mieszkujące w małych, ciemnych, zamkniętych przestrzeniach, np. w starych szafkach lub pod łóżkami. Tak naprawdę nie wiadomo jak wygląda bogin, który jest ukryty. Jednak kiedy opuści swoją kryjówkę staje się tym co najbardziej przestraszy osobę na zewnątrz. Dlatego najlepiej bogina atakować w kilka osób - wtedy nie wie jaki kształt przybrać i staje się zdezorientowany. Zabójczą dla niego bronią jest śmiech. By się go pozbyć najlepiej użyć zaklęcia Riddiculus, które zmieni go w coś zabawnego. Zdezorientowany bogin eksploduje z hukiem zamieniając się w dym. Jedyną osobą, która widziała bogina w ukryciu jest Alastor Moody.
Kształt przyjmowany przez bogina dla różnych postaci:
Buchorożec
Buchorożec (ang. Erumpent) - duże, szare stworzenie afrykańskie, obdarzone olbrzymią siłą. Osiągają ciężar jednej tony i z daleka można je pomylić z nosorożcami. Mają grubą skórę, która odbija większość czarów i uroków, duży ostry róg na nosie i długi ogon, z wyglądu przypominający linę. Rodzą na raz tylko jedno młode. Buchorożce nie atakują, jeśli nie są nachalnie prowokowane, ale gdy zaczną szarżować, rezultaty bywają straszne. Róg buchorożca może przeciąć wszystko, od skóry po metal, i zawiera śmiertelnie niebezpieczny płyn, który wstrzyknięty w cokolwiek powoduje, że to coś wybucha. Populacja buchorożców nie jest duża, ponieważ podczas sezonu godowego walczące samce doprowadzają się wzajemnie do eksplozji. Buchorożce są traktowane przez afrykańskich czarodziejów z niezwykłą ostrożnością. Ich rogi, ogony i wybuchowy jad są wykorzystywane do sporządzania eliksirów.
Centaur
Centaur - istota posiadająca ludzki tułów, ramiona i głowę, reszta zaś to ciało konia. Występuje we wszystkich spotykanych u koni maściach. Centaury żyją w lasach, najprawdopodobniej wywodzą się z Grecji, lecz obecnie można je spotkać w całej Europie. Posiadają wysoką inteligencję, posługują się mową. Centaury same potrafią ukryć się przed mugolami, nie kontaktują się też ze światem czarodziejów, często pogardzają ludźmi, a za największą hańbę uważają służbę człowiekowi. Są bardzo tajemnicze, ich zwyczaje nie są ludziom znane. Uważa się, że są biegłe w magicznym leczeniu, wróżeniu, łucznictwie i astronomii.
W ostatnim tomie podczas Bitwy o Hogwart centaury atakują śmierciożerców, strzelając do nich gradem strzał.
Firenzo
Firenzo (ang. Firenze) – centaur o jasnej sierści, pochodzący z Zakazanego Lasu.
W Kamieniu Filozoficznym obronił Harry'ego przed profesorem Quirrellem, który pił krew jednorożca dla Voldemorta.
Od 5. części cyklu o Harrym Potterze pracuje w Hogwarcie jako nauczyciel wróżbiarstwa, za co został skazany na śmierć przez swoich współbraci (centaury uważają służbę człowiekowi za największą hańbę) i musiał uciekać z Zakazanego Lasu. Jest miły, spokojny, czego nie można powiedzieć o jego stadzie. Uwielbiają go uczennice Parvati Patil oraz Lavender Brown.
W 6. części Dumbledore rozdzielił poszczególne roczniki tak, by uczyli je naprzemiennie Firenzo i Sybilla Trelawney, jednak wnuczka sławnej wróżbitki nie jest tą zmianą zachwycona - przezywa Firenza "Chabeto". Jego klasa znajduje się w sali nr 11, która została tak przygotowana, by jak najbardziej przypominała las.
Magorian
Magorian - przywódca centaurów żyjących w Zakazanym Lesie. On i reszta stada zabili by Firenza, (który został skazany na śmierć z powodu tego, że przyłączył się do ludzi) gdyby nie pomógł mu Hagrid.
Zakała
Zakała (ang. Bane) - centaur żyjący w Zakazanym Lesie.
Ronan
Ronan - centaur żyjący w Zakazanym Lesie.
Chimera
Chimera (ang. Chimaera) - bardzo rzadki spotykany grecki potwór o głowie lwa, tułowiu kozy oraz ogonie smoka. Są złośliwe i krwiożercze, chimery są niezwykle niebezpiecznie. Znany jest tylko jeden przypadek pokonania jej, a czarodziej któremu się udał ten wyczyn, wyczerpany walką spadł z pegaza i zginął na miejscu.
Chochlik kornwalijski
Chochlik kornwalijski (ang. Pixie) - magiczne stworzenia, po raz pierwszy pojawiły się w drugim tomie przygód Harry'ego Pottera, Harry Potter i Komnata Tajemnic, podczas nieudanych zajęć profesora Lockharta. Jak przekonali się wtedy uczniowie Hogwartu, chochliki kornwalijskie to małe, ale wyjątkowo uciążliwe i złośliwe istoty.
Chochliki spotykane są w Kornwalii. Mają do ośmiu cali wzrostu, elektrycznie niebieską barwę i bardzo złośliwe charaktery. Bardzo lubią płatać różnego rodzaju figle i psikusy. Mogą latać pomimo braku skrzydeł. Ich częstą zabawą jest chwytanie za uszy ludzi i zanoszenie ich na szczyty drzew i budynków. Chochliki są żyworodne. Wydają wysokie, zrozumiałe tylko dla siebie dźwięki.
Chrobotek
Chrobotek (ang. Horklump) - stworzenie przypominające mięsisty, różowy grzyb porośnięty rzadką, sztywną szczeciną. Chrobotki wywodzą się ze Skandynawii, ale w tej chwili występują już w całej północnej Europie. Rozmnażają się bardzo szybko i w ciągu kilku dni może pokryć średnich rozmiarów ogród. Chrobotek wciska w ziemię muskularne macki w poszukiwaniu swoich ulubionych dżdżownic. Jest najlepszym przysmakiem gnomów, pozatym nie zarejestrowano żadnego zastosowania.
Chropianek
Chropianek (ang. Chizpurfle) - mały pasożyt, który długość dochodzi do jednej dwudziestej cala. Z wyglądu przypomina kraby z dużymi kłami. Przywabia go magia, może zagnieździć się w futrze i piórach takich stworzeń, jak psidwaki czy lelki wróżebniki. Wdzierają się też do domostw czarodziejów, atakując takie magiczne przedmioty jak różdżki, z których sukcesywnie wygryzają magiczny rdzeń, albo brudne kociołki z których zlizują zaschnięte resztki eliksirów. Chociaż chropianków łatwo się pozbyć za pomocą jednego z licznych środków dostępnych na rynku, poważne inwazje mogą wymagać wizyty funkcjonariuszy Sekcji Szkodników Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami, gdyż napęczniałe od magicznych substancji chropianki są bardzo trudne do zwalczenia.
Ciamarnica
Ciamarnica (ang. Lobalug) - stworzenie, które ma ciało długości ok. 10 cali, które wyposażone jest w otwór gębowy i woreczek z jadem. Jad ten jest używany do obrony przed drapieżnikami. Trytony używają ciamarnic jako broni, natomiast czarodzieje wykorzystuję jej jad, do sporządzania eliksirów. Podlega to jednak ścisłej kontroli Ministerstwa. Ciamarnica występuje na dnie Morza Północnego.
Czerwony kapturek
Czerwone kapturki (ang. Red cap) - małe podobne do goblinów stworzenie, które żyje wszędzie tam gdzie została kiedykolwiek rozlana krew. Łatwo go odpędzić prostymi czarami, jednak bywa niebezpieczny, szczególnie dla mugoli - jest gotowy zatłuc ludzi grubą pałką.
Harry poznał te stworzenia na lekcji obrony przed czarną magią prowadzonej przez profesora Lupina.
Dementor
Dementor - nieposiadające duszy stworzenie, które jest uważane za jedne z najplugawszych stworzeń na ziemi. Jest wykorzystywane przez Ministerstwo Magii jako strażnicy czarodziejskiego więzienia, Azkabanu. Dementorzy kształtem przypominają ludzi, mierzą około 3 metrów, ukryte są pod długimi czarnymi płaszczami, z których wystają tylko szare pokryte liszajami dłonie. Kaptur zakrywa coś, co jest odpowiednikiem twarzy u dementora - błonę w miejscu oczu oraz otwór w miejscu ust. Charakterystyczny jest chrapliwy, świszczący oddech dementorów. Jako jedyne w magicznym świecie, unoszą się w powietrzu (latają w adaptacjach filmowych), poruszając się kilka cali nad ziemią. Dementorzy rozmnażają się niczym grzyby, w ciemnych, wilgotnych miejscach, tworząc zimną gęstą mgłę. Dementor obniża temperaturę wokół siebie, ich duża liczba może nawet zamrozić jezioro. Mugole nie mogą ich zobaczyć, jednak w pełni odczuwają skutki ich działania. Jedyną możliwością obrony przed dementorem jest Zaklęcie Patronusa, będący projekcją szczęścia, którego dementor nie może wchłonąć. Na poprawę samopoczucia po spotkaniu z dementorem skuteczna jest czekolada.
Dementor wysysa z okolicy szczęście, sprawia, że ludzie czują się jakby już nigdy więcej nie mieli być szczęśliwi, przypominają im się ich najgorsze wspomnienia. Dementor może też wyssać duszę z człowieka poprzez usta, nazywa to się pocałunkiem dementora. Po złożeniu pocałunku człowiek żyje, jednak staje się - jak stwierdził Remus Lupin - jak pusta muszla.
Będąc ślepymi, dementorzy nie mogą rozróżnić konkretnych osób. Podczas ucieczki Barty'ego Croucha Juniora, dementorzy w Azkabanie rozpoznali go tylko jako umierającą osobę i nie odróżnili go od także umierającej matki.
Harry pierwszy raz spotyka dementorów w 3 roku nauki, kiedy zostają oni wysłani na poszukiwanie Syriusza Blacka. Wtedy profesor Lupin uczy go jak użyć czaru patronusa, by mógł bronić się przed szczególnie silnie działającymi na niego dementorami.
W piątym tomie Harry i jego kuzyn, Dudley Dursley, zostają zaatakowani przez dwóch dementorów niedaleko Privet Drive. Okazuje się, że zostali oni nielegalnie wysłani przez Dolores Umbridge. W tym tomie też dementorzy przechodzą na stronę Lorda Voldemorta i umożliwiają ucieczkę z Azkabanu groźnym śmierciożercom.
W ostatnim tomie dementorzy są wykorzystywani by karać czarodziejów urodzonych w mugolskich rodzinach, tak nienawidzonych przez Voldemorta. Biorą też udział w ataku na Hogwart. Późniejszy minister magii, Kingsley Shacklebolt, usunął dementorów z Azkabanu. Autorka stwierdziła, że po porażce Voldemorta dementorzy nie byli już nigdy więcej wykorzystywani przez Ministerstwo i byli kontrolowani poprzez zmniejszenie ich liczby.
Demimoz
Demimoz (ang. Demiguise) - przypomina pozbawionego ogona małpę, o wielkich, czarnych oczach. Całe ciała demimozów pokryte są delikatnymi, srebrzystymi włoskami. Występują na Dalekim Wschodzie. Bardzo ciężko jest spotkać demimozy, gdyż w obliczu zagrożenia, potrafią stać się niewidzialne. Demimozy są roślinożerne.
Z włosów demimozów przędzie się peleryny-niewidki. Jednak z powodu jego nietypowego mechanizmu obronnego, potrafią go wytropić tylko specjalnie przeszkoleni czarodzieje.
Dirikrak
Dirikrak (ang. Diricawl) - pulchne nieloty o puszystych piórach. Pochodzą z Mauritiusa. Znane ze szczególnego sposobu ucieczek przed niebezpieczeństwem. Wykorzystując zdolność teleportacji, znika wśród kłębiących się piór i pojawia się w innym miejscu.
Mugole znali już w przeszłości dirikraki, lecz znali je pod nazwą dodo. Nie mieli oczywiście pojęcia, że dirikraki umieją znikać - uważają, ze wytępili je przez nadmierne polowania. Wydaje się, że ten fakt uświadomił im niebezpieczeństwo bezmyślnego zabijania zwierząt, w związku z czym Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów, stwierdziła, że nie ma sensu mówić im, że dirikrak wcale nie wyginął.
Druzgotek
Druzgotek (ang. Grindylow) - demon wodny. Druzgotki mają bladozieloną skórę i rogi. Są złośliwe i agresywne w stosunku do ludzi. Są czasem udomawiane przez trytony. Żyją w jeziorach. Druzgotek atakuje chwytając swymi długimi palcami, które łatwo się łamią. Skuteczne wobec druzgotków jest zaklęcie Relashio.
Druzgotki były omawiane na lekcjach profesora Lupina. Harry został zaatakowany poprzez druzgotki w trakcie drugiego etapu Turnieju Trójmagicznego.
Dwurożec
Dwurożec (ang. Bicorn) - magiczne stworzenie, posiadające dwa rogi. Żywi się ludzkim mięsem. Róg tego stworzenia jest używany jako składnik niektórych eliksirów.
Erkling
Erkling - stworzenia bardzo podobne do elfów. Pochodzą z Schwarzwaldu w Niemczech. Mają trzy stopy wzrostu, więc są większe nawet od gnomów. Wydają z siebie piskliwy chichot, którym próbują odciągnąć dzieci od opiekunów, aby je następnie zjeść. Niemieckie Ministerstwo Magii, wprowadziło ścisły nadzór nad populacją erklingów, dzięki czemu znacznie spadła ilość zabójstw, dokonywana na dzieciach. Ostatni znany przypadek, w którym erkling usiłował zjeść dziecko, zakończył się śmiercią stworzenia, gdyż ojciec sześcioletniego Brunona Schmidta, zabił je, uderzając w głowę składanym kociołkiem. Erklingi lubią grać na flecie i strzelać z wymyślonej przez siebie rurki ślinowej.
Feniks
Feniks (ang. Phoenix) - piękny, szkarłatny ptak o wielkości łabędzia. Feniksy mają złote ogony, szpony i dzioby. Zamieszkują szczyty gór i spotykane są w Egipcie, Indiach i Chinach. Feniksy są nieśmiertelne, gdyż kiedy się zestarzeją, giną w wytworzonych przez siebie płomieniach, a potem się z nich odradzają jako pisklęta. Są łagodnymi, roślinożernymi stworzeniami. Żywią się wyłącznie ziołami, posiadają też zdolność teleportacji. Magiczna pieśń feniksa, wzmacnia odwagę tych o czystym sercu, i sprawia, że do serc osób złych wkrada się strach. Łzy feniksa mają bardzo silne właściwości lecznicze, są bardzo silne, przez co mogą przenosić wielkie ciężary.
Fawkes
Fawkes - złoto-czerwony feniks należący do Albusa Dumbledore'a. Jako magiczne stworzenie posiada wiele właściwości, które dokładnie nie są zbadane. Wiadomo, że jego (tak jak każdego innego feniksa) łzy uzdrawiają. Za każdym razem, gdy umiera, ze starości lub z powodu ran, Fawkes spala się i odradza na nowo z popiołów, jako młody feniks. Prawdopodobnie od niego wzięła się nazwa Zakon Feniksa.
Fawkes odegrał dużą rolę w drugim tomie przygód Harry'ego Pottera. Przywołany nieświadomie przez Harry'ego, gdy ten okazał wierność Dumbledore'owi, pomógł walczyć z bazyliszkiem. Stwór mógł zabijać wzrokiem, jednak Fawkes oślepił go. Z Tiary Przydziału, którą przyniósł Harry'emu Fawkes, wyłonił się miecz Gryffindora, którym młody czarodziej zabił bazyliszka. Kiedy Potter drasnął się kłem bazyliszka, łzy Fawkesa ocaliły go od śmierci.
Fawkes był używany jako szpieg, ponieważ w piątym tomie obserwował Dolores Umbridge i wysyłał Dumbledore'owi swoje pióro jako znak, że ta dowiedziała się o czymś niezgodnym z dekretami Ministerstwa Magii. Również w tym tomie Fawkes uratował Dumbledore'a od śmierci, wchłaniając promień zaklęcia Avada Kedavra rzuconego przez Voldemorta.
Po śmierci Dumbledore'a Fawkes zaśpiewał wzruszającą pieśń, której wszyscy chcieli słuchać, a potem odleciał.
Garboróg
Garboróg (ang. Graphorn) - duże, szarofioletowe stworzenie, z garbem na grzbiecie i dwoma ostrymi rogami. Występuje w górzystych regionach Europy. Garborogi są bardzo agresywne. Czasami można spotkać górskiego trolla, jadącego wierzchem na garborogu, ale jeszcze częściej widuje się trolle, pokryte ranami i bliznami po ataku tego zwierzęcia.
Sproszkowany róg garboroga jest składnikiem wielu eliksirów, ale jest on bardzo drogi, z powodu trudności, na jakie napotyka się, przy próbie jego zdobycia. Jedną z przyczyn tej sytuacji jest fakt, że skóra garboroga jest grubsza nawet od smoczej, co daje mu znakomitą odporność na zaklęcia i uroki.
Ghul
Ghul (ang. Ghoul) - zamieszkują zazwyczaj strychy lub stodoły czarodziejów. Często zawodzą lub pojękują, nie są jednak niebezpieczne i najwyżej mogą nawarczeć na człowieka lub czymś w niego rzucić. Ghule są brzydkie i głupie, jednak jako nieszkodliwe, służą czasem jako domowe zwierzątko.
Znanym ghulem jest ten zamieszkujący strych Nory, w ostatnim tomie transmutowany tak by przypominał Rona chorego na groszopryszczkę.
Gnom
Gnom (ang. Gnome) - pospolity ogrodowy szkodnik. Gnomy mają około stopę wzrostu, duże głowy przypominające kartofle i ostre zęby. Aby pozbyć sie gnoma należy złapać go za nogi, pokręcić nim trochę w powietrzu i wyrzucić poza ogród, tak by skołowany nie mógł odnaleźć drogi z powrotem. Gnomy są mało inteligentne i gdy tylko rozpoczyna się odgnomianie, zamiast chować się wychodzą ze swoich dziur by popatrzeć. Ich ulubionymi zajęciami jest zjadanie warzyw z pobliskich ogródków. Gnomy są także pożyteczne, gdyż ich dziwne zachowanie odstrasza inne ogrodowe szkodniki.
Goblin
Goblin - niskie, karłowate stworzenie o pomarszczonej, ciemnej cerze. Gobliny mają długie palce i stopy. Prowadzą Bank Gringotta, gdyż posiadają smykałkę do interesów. Oprócz tego zajmują się wydobywaniem cennych kruszców oraz kowalstwem. Jednymi z ich wyrobów były srebrne kielichy z domu Syriusza oraz niezniszczalny hełm wojenny ofiarowany jako prezent trollom górskim.
Gobliny uchodzą za kąśliwe, niesympatyczne stworzenia. Często dochodziło między nimi, a czarodziejami do sporów. Chciały wziąć udział w Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów, ale ich wyrzucono. W Żonglerze ukazał się artykuł o tym, że Korneliusz Knot jest 'pogromcą goblinów', ale to możemy zaliczyć do fikcyjnych epizodów. Jeden z przodków Filiusa Flitwicka był goblinem.
Gobliny pracujące w Banku Gringotta to: Gryfek, Gornak, Bogrod, Ragnuk i Ragnok.
Gryf
Gryf (ang. Griffin) - pochodzi z Grecji. Głowa i przednie łapy są olbrzymiego orła, a tylne łapy lwa. Tak jak sfinksy, gryfy często używane są przez czarodziejów do pilnowania skarbów. Mają bardzo gwałtowną naturę, znane są przypadki obłaskawiania ich przez czarodziejów. Żywią się surowym mięsem.
Gumochłon
Gumochłon (ang. Flooberworm) - najprawdopodobniej najnudniejsze magiczne stworzenie jakie istnieją. Przypominają grube brązowe glizdy długości 10 cali, z dwóch stron zakończone otworem z którego wydobywa sie śluz (używany czasem do zagęszczania eliksirów). Gumochłony praktycznie się nie poruszają, ich ulubionym pokarmem jest sałata, choć mogą żywić się praktycznie wszystkimi roślinami.
W trzeciej klasie Harry wraz z przyjaciółmi, musiał zajmować sie gumochłonami na opiece nad magicznymi stworzeniami, po tym jak Hagrid stracił zapał do prowadzenia lekcji (miało to miejsce po wypadku z Hipogryfem).
Hipogryf
Hipogryf (ang. Hipogriff) - stworzenie niezwykłego połączenia gryfa (pół orła, pół lwa) i klaczy. Ich wielkie zakrzywione dzioby mają stalowoszarą barwę, oczy są duże, błyszczące, pomarańczowe. Pazury przednich nóg mają długość pół stopy. Występują w różnych ubarwieniach (Harry spotyka hipogryfy ciemnoszare, brązowe, różowawe, kasztanowe i kruczoczarne).
Hipogryfy są bardzo honorowe. Zbliżając sie do hipogryfa należy najpierw się ukłonić. Trzeba patrzeć mu w oczy, starając się nie mrugać, gdyż hipogryfy tego nie lubią. Jeśli hipogryf odwzajemni ukłon, znaczy to że nas zaakceptował i można do niego podejść i go dotknąć. W przeciwnym wypadku należy się jak najszybciej wycofać.
Na hipogryfie można latać, jednak jest to dosyć trudne. Hipogryfy pojawiają się w trzecim tomie. Zostają pokazane gryfonom i ślizgonom na pierwszysch zajęciach Opieki nad magicznymi stworzeniami, prowadzonej przez Hagrida. Pierwszy zgłasza się Harry, który obłaskawia Hardodzioba. Hagrid wysyła go wtedy na krótki lot na hipogryfie. Później Draco Malfoy, także ćwicząc z Hardodziobem, już po wymianie ukłonów zwraca sie do niego, ignorując zalecenia o niedenerwowaniu hipogryfów - Jesteś wielkie, potulne i bardzo brzydkie bydle. Rozwścieczony hipogryf atakuje go pazurami. Hardodziob zostaje uznany za niebezpiecznego i przeznaczony do ścięcia. Harry i Hermiona uwalniają go, a także Syriusza Blacka, który wraz z hipogryfem ucieka.
Hardodziob
Hardodziob (ang. Buckbeak) - jeden z hipogryfów mieszkających w okolicy zamku Hogwart. Ma srebrzyste pióra. Jako bardzo honorowe stworzenie boleśnie zranił Dracona Malfoya po tym, gdy ten go obraził. Został za to skazany przez Komisję Likwidacji Niebezpiecznych Stworzeń na śmierć, jednak Harry i Hermiona Granger za pomocą zmieniacza czasu uratowali go. Na grzbiecie Hardodzioba uciekł z Hogwartu Syriusz Black po tym, gdy Harry dowiedział się, że ten jest niewinny. Przez kilkanaście miesięcy przebywał z ukrywającym się Syriuszem. Po śmierci Syriusza powrócił do Hagrida, jednak w obawie o to, że ktoś rozpozna mającego zginąć kilka lat wcześniej hipogryfa, zmieniono mu imię na Kłębolot.
Hipokampus
Hipokampus (ang. Hippocampus) - stworzenie będące skrzyżowaniami koni i olbrzymich ryb. Pochodzące z Grecji. Chociaż gatunek ten zazwyczaj jest spotykany w Morzu Śródziemnym, w 1949 roku został schwytany przez trytony przepiękny niebieski deresz (mugolski koń o sierści karej, gniadej lub kasztanowatej z domieszką włosów białych). Potem został przez nie udomowiony, działo się to u wybrzeży Szkocji. Hipokampusy składają duże jaja o półprzeźroczystej skorupce, można przez nie jeszcze zobaczyć kijanki.
Inferius
Inferius - ciało zmarłej osoby ożywionej przez czarnoksiężnika, które są mu całkowicie podporządkowane. Inferius zachowuje się jak marionetka w rękach czarnoksiężnika. Inferiusy boją się m.in. światła, ognia. Lord Voldemort miał ich armię. Część pilnowała jednego z horkruksów.
Nazwa powstała od łacińskich słów inferiae, infernus (piekło), inferus - wszystkie związane ze światem umarłych.
Jednorożec
Jednorożec (ang. Unicorn) - pewnego rodzaju konie obdarzone jednym pięknym rogiem. Młody jednorożec ma złotą maść, która wraz z dorastaniem stworzenia przybiera śnieżnobiałą barwę. Jednorożce mają silne właściwość magiczne, np. krew jednorożca pomagała utrzymywać się przy życiu samemu Lordowi Voldemortowi, który starał się o zdobycie Kamienia Filozoficznego. Harry, Ron i Hermiona z jednorożcem po raz pierwszy spotkali się podczas wizyty w Zakazanym Lesie, w ramach szlabanu. Jednorożec jest stworzeniem, które chętniej odda się opiece czarodziejom płci żeńskiej. Zabicie jednorożca to straszna zbrodnia. Gdy się go zabije, wiedzie się pół-życie.
Jeżanka
Jeżanka (ang. Shrake) - ryby pokryte kolcami, żyjące w Oceanie Atlantyckim. Mówi się, że pierwsza ławica jeżanek, została stworzona przez czarodziejów w XIX wieku, z zemsty na mugolskich rybakach. Podobno obrazili oni grupę czarodziejów-żeglarzy. Od tamtej pory, w tym miejscu oceanu, rybacy znajdują porwane przez jeżanki sieci.
Kappa
Kappa - japońskie demony wodne. Zamieszkują leśne sadzawki, gdzie atakują ludzi próbując udusić ich swoimi płetwiastymi łapami. Żywią się tylko i wyłącznie ludzką krwią. Wodniki Kappa były omawiane na zajęciach Obrony przed czarną magią u profesora Lupina.
Kelpia
Kelpia - brytyjskie i irlandzkie demony wodne, które mogą zmieniać kształt, najczęściej jednak ukazują się w postaci koni z wiechą sitowia zamiast grzywy. Gdy tylko ktoś go dosiądzie, nurkuje z nim na dno jeziora lub rzeki, gdzie go zjada. Największa kelpia na świecie zamieszkuje jezioro Loch Ness w Szkocji. Okaz ten najczęściej przybiera kształt węża morskiego.
Kołkogonek
Kołkogonek (ang. Nogtail) - demon spotykany w rolniczych rejonach Europy, Ameryki i Rosji. Przypominają karłowate prosiaki z długimi nogami, serdelkowatymi ogonami oraz wąskimi czarnymi oczami. Gdy kołkogonek wkrada się do chlewa, sprawia, że gospodarzy dręczy zła passa. Kołkogonki są bardzo szybkie i trudne do schwytania, ale jeśli przepędzi go za granice gospodarstwa przez całkowicie białego psa, nigdy już tam nie powróci. Urząd Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników) trzyma w tym celu tuzin ogarów albinosów.
Korniczak
Korniczak (ang. Bundimun) - występujące na całym świecie, zagnieżdżające się w domach, gdzie mieszkają pod deskami podłogowymi. Obecność ich objawia się odorem zgnilizny. Wydzielina korniczaka, powoduje, butwienie fundamentów domu, w którym przebywa. W stanie spoczynku przypomina kupkę zielonych grzybów z oczami, ale przestraszony zrywa się na liczne nogi i ucieka. Żywi się wszelakimi nieczystościami, inwazji korniczaków można się pozbyć używając zaklęć oczyszczających. Lecz jeśli dopuszczono, by zanadto urosły, należy zgłosić problem do Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami (Sekcja Szkodników), zanim cały dom się zawali. Wydzielina korniczaka po rozcieńczeniu używana jest do niektórych magicznych środków czyszczących.
Kudłoń
Kudłoń (ang. Porlock) - stworzenia będące strażnikami koni. Spotykane są w Anglii oraz na południu Irlandii. Kudłate, o porośniętych długimi zmierzwionymi czuprynami głowami oraz dużymi nosami. Są parzystokopytne i poruszają się na dwóch nogach. Mają krótkie ramiona zakończone dłońmi o czterech grubych palcach. Dorosły osobnik osiąga dwie stopy wzrostu. Są nieśmiałe, zajmują się tylko i wyłącznie pilnowaniem kory. Można go często znaleźć w stajni zawiniętego w słomie, albo ukrywające się pośród stada, którego strzeże. Nie ufa ludziom, w związku z czym zawsze się przed nimi chowa. Są roślinożerne.
Kuguchar
Kuguchar (ang. Kneazle) - wielkie, rude koty wywodzące się z Wielkiej Brytanii, ale obecnie spotykane są na całym świecie. Kuguchar wygląda jak przerośnięty kot. Ma olbrzymie uszy i ogon zakończony pędzelkiem, podobnie jak u lwa. Futro najczęściej jest nakrapiane, cętkowane, bądź też łaciate. Kuguchary są niezwykle inteligentne. Zazwyczaj są niezależne, ale gdy przywiążą się do jakiegoś czarodzieja, mogą okazać się bardzo pożyteczne. Kuguchary mają zdolność wykrywania podejrzanych osobników, potrafią np. rozpoznać animaga pod postacią zwierzęcia. Mogą też spełniać rolę przewodnika - gdy właściciel zabłądzi, kuguchar może odnaleźć drogę powrotną do domu. Samica kuguchara rodzi do ośmiu młodych w jednym miocie. Kuguchary mogą krzyżować się ze zwykłymi kotami.
Krzywołap
Krzywołap (ang. Crookshanks) - kuguchar, który należy do Hermiony Granger. Posiada gęste, puszyste futro barwy rudawej. Spłaszczony pyszczek i krzywe łapy wyróżniały go wśród innych kotów.
Hermiona kupiła go w trzeciej części cyklu. Jest bardzo inteligentny, wyczuł, iż Parszywek tak naprawdę nie jest szczurem, a animagiem Peterem Pettigrew. Pomagał Syriuszowi Blackowi, między innymi wykradając listę haseł (do pokoju wspólnego Gryfonów) Neville'a Longbottoma, lub próbując złapać Parszywka, o zabicie którego był zresztą podejrzewany przez Rona Weasleya (po tym, jak szczur upozorował własną śmierć i uciekł). Ostatecznie jednak w dalszych tomach jest już traktowany przez niego przychylniej.
Kwintoped
Kwintoped (ang. Quintaped) - bardzo niebezpieczne stworzenie mięsożerne. Wyjątkowo rozsmakował się w ludziach. Jego wyjątkowo nisko zawieszony tułów, podobnie jak pięć nóg, z których każda zakończona jest zdeformowaną stopą, porośnięte są grubą, czerwonobrązową sierścią. Kwintopedy występują jedynie na Wyspie Posępnej, która leży w najdalej wysuniętym na północ punkcie Szkocji. Posępna jest terenem nienanoszalnym.
Langustnik Ladaco
Langustnik Ladaco (ang. Mackled Malaclaw) - stworzenia lądowe spotykane głównie na skalistych wybrzeżach Europy. Są bardzo podobne do homarów, lecz pod żadnym pozorem nie powinno się ich zjadać. Spożycie ich mięsa powoduje wysoką gorączkę oraz zielone zabarwienie twarzy. Langustnik osiąga dwanaście cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się małymi skorupiakami, ale nie pogardzi mniejszą zdobyczą. Ukąszenie langustnika wywołuje bardzo nietypowy skutek uboczny, mianowicie, ofiara ma wyjątkowego pecha.
Lelek Wróżebnik
Lelek Wróżebnik (ang. Augurey) - ptaki pochodzące z Wielkiej Brytanii i Irlandii, lecz można je spotkać w rejonach północnej Europy. Chude, ponure, przypominające małe i niedożywione sępy ptaki o zielonokawo-czarnym upierzeniu. Są wyjątkowo nieśmiałe. Gnieżdżą się w jeżynach i innych ciernistych krzewach. Żywią się dużymi owadami i elfami. Latają wyłącznie podczas silnego deszczu, a przy lepszej pogodzie pozostają w swoich gniazdach o kształcie łzy. Lelek wydaje charakterystyczne niskie, drżące dźwięki. Uważano kiedyś, że wróżą one śmierć. W związku z powyższym, czarodzieje omijali gniazda lelka, w obawie usłszenia tego rozdzierającego serce krzyku, uważa się też, że niejeden czarodziej dostał ataku serca, gdy przechodząc przez zarośla usłyszał jęki ukrytego w gąszczu lelka. Ostatnie badania dowiodły, że lelek śpiewa wyłącznie przed nadciągającym deszczem. I od tej pory, lelki wróżebniki stały się modnymi zwierzątkami domowymi, które mają przepowiadać pogodę, chociaż w zimie nieustannie jęczą. Pióra lelka nie nadają się do pisania, bo odpychają atrament.
Leprokonus
Leprokonus (ang. Leprechaun) - krasnolud, przedstawiany zwykle bardzo elegancko, w krótkich płaszczach z siedmioma rzędami guzików, ubrane na zielono lub bordowo, bardzo bogato. Ich atrybutem są małe latarenki. Leprokonusy znane są ze swych żartów, uchodzą za wiecznych psotników. Podobno posiadają różne drogocenne rzeczy i strzegą skarbów. Nie łatwo ich wykołować, są bardzo sprytne. Leprokonusy są maskotkami irlandzkiej drużyny quidditcha.
Lunaballa
Lunaballa (ang. Mooncalf) - niezwykle nieśmiałe stworzenie, opuszczają swe nory tylko podczas pełni księżyca. Mają gładkie, bladoszare ciała, wyłupiaste okrągłe oczy na czubku głowy i cztery nogi o wielkich płaskich stopach. Podczas pełni lunaballe wykonują tylnymi nogami skomplikowane tańcze. Podejrzewa się, że to jest to rodzaj zalotów. Obserwowanie ich tańca w pełni jest badzo fascynującym przeżyciem, oraz bardzo opłacalnym. Gdyż jeśli zbierze się ich srebrzyste odchody i rozsypie na grządkach jak nawóz, to rośliny urosną szybko i będą mocne. Spotykane są na całym świecie.
Mantykora
Mantykora (ang. Manticore) - bardzo niebezpieczne stworzenie, pochodzące z Grecji. Ma głowę człowieka, ciało lwa i ogon skorpiona. Jest tak samo niebezpieczną jak chimera, i równie rzadka. Podobno cicho nuci, gdy pożera swoją ofiarę. Skóra mantykory odbija większość zaklęć i uroków, a ukłucie jej żądłem, powoduje natychmiastową śmierć.
Memortek
Memortek (ang. Jobberknoll) - malutki, niebieski, cętkowany ptaszek, zamieszkujący północną Europę oraz Amerykę. Żywi się małymi owadami, jego szczególną cechą jest to, że przez całe swoje życie jest niemy, a tuż przed śmiercią wydaje wszystkie głosy, które za życia usłyszał w odwrotnej kolejności. Jego piórka wchodzą w skład veritaserum i eliksirów wspomagających pamięć.
Nieśmiałek
Nieśmiałek (ang. Bowtruckle) – mieszkają w drzewach, także w tych z Zakazanego Lasu. Nieśmiałek jest pokojowo nastawiony, wręcz nieśmiały i bez powodu nie atakuje. Jest jednak "strażnikiem" drzew i zaatakowany może się bronić. Jada różnego rodzaju insekty. Nieśmiałki żyły głównie na drzewach z których wytwarzało się różdżki.
Niuchacz
Niuchacz (ang. Niffler) – puchate stworzenia. Mają długie ryjki, żyjś głównie w kopalniach. Wydobują z nic wszelkie skarby.
Profesor Umbridge podejrzewała, że Hagrid podrzucił do jej gabinetu niuchacza i chciała go wyrzucić z Hogwartu, a tak naprawdę to nie był on, tylko Lee Jordan. Niuchacz zdemolował cały gabinet.
Nundu
Nundu - najgroźniejsze stworzenie na świecie. Wschodnioafrykańskie, gigantyczne lamparty, które potrafią mimo swych rozmiarów poruszać się bezszelestnie. Ich oddech sprowadza zarazę, mogącą zabić całą wioskę. Niewiele o nim wiadomo, bo nigdy nie został pokonany przez grupę liczącą mniej niż stu czarodziejów.
Ognisty krab
Ognisty krab (ang. Fire Crab) - jak sama nazwa wskazuje są to ogniste kraby. Pochodzą z Fidżi, gdzie część wybrzeża została zamieniona w rezerwat ognistych krabów. Gdyż mugoli mogłyby przyciągnąć ich piękne skorupy czy czarodziejów, którzy zrobiliby z nich kociołki. Kraby mają własny mechanizm obronny, w razie zagrożenia miotają płomienie ze swojego tylnego końca. Eksportuje się je również jako zwierzęta domowe, ale wymagana jest specjalna licencja.
Olbrzym
Olbrzym (ang. Giant) - ogromne humanoidalne stworzenie mierzące od dwudziestu do dwudziestu czterech stóp (siedem, osiem metrów) wzrostu. Mają grubą skórę przypominającą skórę nosorożca. Pierwotnie żyły w małych szczepach, których było około setki, prowadząc ze sobą ustawiczne wojny. Częściowo przetrzebione przez czarodziejów, częściowo we własnych wojnach ukryły się w wysokich górach. Obecnie pozostało ich około osiemdziesięciu. Jednak olbrzymy nie są przywykłe do życia w tak licznych grupach - co pewien czas walczą ze sobą. Olbrzymy nie lubią gdy czarodzieje używają czarów przeciwko nim. Jednak lubią magiczne przedmioty które mogą okazać im się pomocne. Nie są zbyt inteligentne, kiedy postawi się przed nimi za dużo problemów do przemyślenia, po prostu zaczną zabijać by ułatwić sobie sprawę. Mają swój język, a część z nich potrafi nawet rozmawiać po angielsku. Olbrzymy mogą krzyżować się z ludźmi, nie są jednak zbyt dobrymi rodzicami.
Plemieniem olbrzymów przewodzi Gurg - jak stwierdził w swej opowieści Rubeus Hagrid - największy, najbrzydszy i najbardziej leniwy spośród reszty.
Graup
Graup – przyrodni młodszy brat gajowego Hogwartu, Hagrida (mieli wspólną matkę); należy do olbrzymów, pochodzi z gór zamieszkanych przez te istoty. Został sprowadzony przez Hagrida do Zakazanego Lasu na terenie Hogwartu, następnie przeniesiony do górskiej kryjówki. Jak na olbrzyma Graup jest stosunkowo mały, przez co nie pasuje do plemienia.
Uczony przez Hagrida zachowań ludzkich, osobnik z wielkim sercem, jednak zbyt wielkim ciałem. Często niechcący robi wiele szkód, z roku na rok staje się jednak coraz bardziej uspołeczniony. Można się o tym przekonać w szóstej części cyklu, gdy na pogrzeb Dumbledore'a Graup przychodzi w garniturze i zachowuje się bardzo grzecznie.
Karkus
Karkus – wcześniejszy dowódca olbrzymów, których Rubeus Hagrid wraz z Olimpią Maxime poznali podczas wyprawy w góry na rozkaz Albusa Dumbledore'a. Karkus był pokojowo nastawiony. Został zabity przez Golgomata, który urwał mu głowę.
Golgomat
Golgomat (ang. Golgomath) – dowódca olbrzymów, których Rubeus Hagrid wraz z Olimpią Maxime poznali podczas wyprawy. Golgomat lubował się w bitwach. Zabił swego towarzysza Karkusa i przyłączył się do Czarnego Pana.
Frydwulfa
Frydwulfa (ang. Fridwulfa) – matka Hagrida i Graupa. Opuściła rodzinę (tata Hagrida był człowiekiem), gdy Hagrid miał trzy lata. Później znalazła sobie olbrzyma, w którym się zakochała i miała z nim syna, Graupa. W piątym tomie z ust samego Hagrida dowiadujemy się, że już od dawna nie żyje.
Pegaz
Pegaz (ang. Pegasus). Znane są cztery rasy pegazów:
Abraksan
Abraksan (ang. Abraxan) - skrzydlaty koń pochodzący z Francji. Są białego koloru. Hoduje je Madame Maxime, której karoca jest ciągnięta właśnie przez abraksany. Piją nie mieszaną whisky.
Aetonan
Aetonan (ang. Aethonan) - skrzydlaty koń pochodzący z Wielkiej Brytanii i Irlandii. Są brunatnego koloru.
Granian
Granian - skrzydlaty koń pochodzący z Norwegii. Są szarego koloru. Są bardzo szybkie, ponieważ mają osiem nóg.
Testral
Testral (ang. Thestral) – skrzydlaty koń pochodzące ze Szkocji.Wyglądają jakby ich skóra była obciągnięta na samych kościach. Mają puste, białe oczy, smocze łby. Są czarnego koloru. Najprawdopodobniej porozumiewają się między sobą dziwnymi, ostrymi okrzykami, zbliżonymi do wołania jakiegoś wielkiego ptaka (takimi odgłosami wzywał je Hagrid). Można je zwabić zapachem mięsa, polują na ptaki i mogą być groźne (zostały sklasyfikowane przez Ministerstwo Magii jako niebezpieczne), jednak dają się tresować i udomowić. Testrale są uznawane za zły omen, jest to jednak tylko przesąd który wynika z tego, że może je zobaczyć tylko osoba, która widziała czyjąś śmierć. Są bardzo mądre i pożyteczne - umieją trafić w każde miejsce i mogą być wykorzystywane jako środek transportu.
Udomowione przez Hagrida stado żyło w Zakazanym Lesie i zazwyczaj były wykorzystywane by ciągnąć szkolne powozy lub gdy Albus Dumbledore musiał wykonać jakąś daleką podróż, nie używając teleportacji. Harry mógł widzieć testrale dopiero podczas piątego roku nauki, po tym jak zobaczył śmierć Cedrica Diggory'ego. Oprócz Harry'ego testrale widzieli: Rubeus Hagrid, Luna Lovegood, Neville Longbottom i Theodore Nott.
Testrale były widziane podczas ataku na Hogwart w siódmej części, gdy atakowały śmierciożerców.
Plumpka
Plumpka (ang. Plumpy) – okrągłe, cętkowane ryby nieco przypominające cytryny, które można rozpoznać po dwóch długich nogach zakończonych płetwiastymi stopami. Mieszkają w głębokich jeziorach, gdzie ryją dna w poszukiwaniu pożywienia. Ich ulubionym pokarmem są wodne ślimaki. Nie są zbyt groźne, ale mogą skubać ubrania i stopy pływaków. Trytony uważają je za szkodniki, i chętnie się ich pozbywają. Zawiązują ich odnóża w supeł, wtedy plumki odpływają razem z prądem, i wracają dopiero jak się rozplączą.
Pogrebin
Pogrebin – rosyjskie demony, osiągające najwyżej stopę wzrostu, mają włochate ciała i podobne do gnomów, nieproporcjonalnie wielkie głowy. Pogrebiny ciągnie do ludzi, kryją się w ich cieniu, a kiedy "właściciel" cienia się odwróci, kulą się i przypominają kamień. Jeśli demon będzie podążał za jednym człowiekiem przez wiele godzin, jego ofiarę w końcu ogarnie uczucie zniechęcenia, i pogrąży się w depresji. Jeśli taka ofiara się zatrzyma, opadnie na kolana i zacznie marudzić nad bezsensewnością swego życia - pogrebin rzuci się na niego i będzie chciał go pożreć. Łatwo jednak się go pozbyć prostymi zaklęciami czy urokami, można też mu dać porządnego kopniaka.
Ponurak
Ponurak (ang. Grim) - pies-widmo, o czerwonych oczach i czarnej sierści, straszący na cmentarzach i w ruinach zamków. Jest omenem śmierci. Przesąd wziął się legend, według których każdy czarodziej zobaczywszy Ponuraka, niedługo potem ginie w niewyjaśnionych okolicznościach. Harry Potter w części trzeciej kilka razy spostrzegł czarnego psa wyglądającego jak ponurak. Nauczycielka Sybilla Trelawney przepowiadał mu śmierć, zobaczywszy go w filiżance. Psem, którego Harry widział kilka razy okazał się Syriusz Black - animag, będący jego ojcem chrzestnym.
Popiełek
Popiełek (ang. Ashwinder) - rodzą się ze zbyt długo płonącego magicznego ognia. Występują na całym świecie. Są to cienkie, bladoszare węże o roziskrzonych czerwonych oczach. Popiełek żyje jedynie godzinę i przez cały ten czas wyszukuje sobie dobre miejsce, aby złożyć jaja, po czym rozpada się w proch. Jaja te są olśniewająco czerwone i wydzielają silne ciepło. Jeśli jaja te nie zostaną szybko odnalezione i zamrożone odpowiednim zaklęciem - mogą doprowadzić do pożaru. Zamrożone jaja popiełków są cennym składnikiem napojów miłosnych, a zjedzone w całości - dobrym lekarstwem na malarię.
Psidwak
Psidwak (ang. Crup) - pochodzą z południowo-wschodniej Anglii. Bardzo podobne do terierów odmiany jack russell, lecz mają rozwidlone ogony. Najprawdopodobniej wyhodowane przez czarodziejów, ponieważ są wobec nich niezwykle lojalne, za to źle nastawione do mugoli. Pochłaniają wszelakie odpadki i szkodniki, od gnomów, a kończąc na starych oponach. Na ich posiadanie wymagana jest specjalna licencja. Właściciele psidwaków, mają prawny obowiązek usuwania im ogonów bezbolesnym zaklęciem rozdzielającym (gdy szczeniaki mają 6-8 tygodni), wtedy ich ogony nie będą zwracać uwagi mugoli.
Pufek
Pufek (ang. Puffskein) - są spotykane na całym świecie. Są to krągłe, porośnięte miękkim kremowo-szarym futerkiem, łagodne stworzonko. Można je bez skrupułów przytulać, a nawet nimi rzucać. Nie wymagają specjalnej opieki, a kiedy jest zadowolony - mruczy. Czasami wysuwa cienki, bardzo długi język, który pełza po domu w poszukiwaniu jedzenia. Pufek to typowy śmietnikowiec, i zje wszystko: odpadki, pająki a nawet smarki z nosów śpiących czarodziejów (jego ulubiona czynność). Bardzo lubiane i popularne zwierzątko domowe.
Puszek Pigmejski
Puszek Pigmejski (ang. Pygmy Puff) - miniaturowe pufki. Istoty te wielkością przypominają zaciśniętą pięść. Kolor ich futra jest w odcieniach różu i fioletu. Szybko się mnożą. Puszki można nabyć na ulicy Pokątnej w sklepie Magiczne Dowcipy Weasleyów, cieszą się tam dużym wzięciem głównie u młodych uczennic Hogwartu. Jednego z ich przedstawicieli kupiła sobie Ginny Weasley i nazwała go Arnoldem.
Ramora
Ramora - srebrne ryby, żyjące w Oceanie Indyjskim. Posiadają silne magiczne moce, potrafią zakotwiczać statki i są opiekunkami żeglarzy. Wysoko cenione są przez Międzynarodową Konfederację Czarodziejów, ustanowiono dla ich bezpieczeńśtwa wiele praw.
Reem
Reem (ang. Re'em) - bardzo rzadkie, olbrzymie woły o złotej sierści. Spotyka się je na dzikich terenach Ameryki Północnej oraz Dalekiego Wschodu. Wypita ich krew, daje niezwykłą siłę. Lecz trudności wiążące się z jej zdobyciem, sprawiają, że rzadko można znaleźć ją na wolnym rynku.
Salamandra
Salamandra (ang. Salamander) - małe, ogniolubne jaszczurki, żywiące się płomieniami. Przeważnie są kryształowo biała, lecz zmieniają kolor na niebieski albo szkarłatny, zależnie od temperatury otoczenia. Mogą przeżyć poza ogniem do sześciu godzin, jeśli będą regularnie karmione pieprzem. Żyją tyle, ile pali się ogień z którego wyszły. Krew salamandry ma właściwości lecznicze oraz wzmacniające.
Sfinks
Sfinks (ang. Sphinx) - stworzenie mające ludzką głowę i tułów lwa. Pochodzą z Egiptu. Od ponad tysiąca lat były wykorzystywane przez czarownice i czarodziejów do pilnowania kosztowności i tajnych skrytek. Sfinksy są bardzo inteligentne i kochają zagadki oraz rebusy. Zazwyczaj są niebezpieczne tylko wtedy, gdy coś zagraża temu, czego pilnują.
Sklątka tylnowybuchowa
Sklątka tylnowybuchowa (ang. Blast-Ended Skrewts) – stworzenie wyhodowane przez Hagrida (czwarty tom). Były jedną z przeszkód w trzecim zadaniu Turnieju Trójmagicznego. Skrzyżowanie kraba ognistego z mantykorą. Początkowe przypominały małe, dwucalowe larwy, jednak ostatecznie osiągnęły wielkość około sześciu-siedmiu stóp.
Skrzat domowy
Skrzat domowy (ang. House-elf) - magiczna istota żyjąca w służbie czarodziejów. Skrzaty zazwyczaj posiadają tylko bogatsze i znaczniejsze rodziny czarodziejskie (tak jak np. Malfoy'owie i Blackowie), często służą też w różnych instytucjach. Są traktowane jak niewolnicy i zarówno czarodzieje jak i same skrzaty uznają to za stan normalny. Za swą pracę nie otrzymują żadnego wynagrodzenia, a sam pomysł otrzymywania wynagrodzenia wydaje im się zły i obraźliwy. Skrzaty są bardzo oddane swoim rodzinom, muszą być bezwzględnie posłuszne swym panom. Nie ujawniają nigdy żadnych rodzinnych sekretów, a za każde nieposłuszeństwo wymierzają sobie kary.
Skrzaty domowe dysponują dosyć dużą mocą magiczną, jednak ich magia różni się od magii czarodziejów. By jej użyć nie muszą mieć pozwolenia właścicieli i zazwyczaj służy im ona podczas wykonywania prac domowych. Są jednak w stanie użyć jej wbrew poleceniom swych właścicieli lub nawet przeciwko nim. Na skrzaty nie działają ludzkie ograniczenia teleportacji. Choćby dlatego skrzaty mogą teleportować sie na terenie Hogwartu. Skrzaty mogą też podczas teleportacji przenosić ludzi.
Skrzaty zazwyczaj ubrane są w stare, zniszczone i brudne ścierki lub chusty. Podarowanie skrzatowi dowolnego elementu stroju jest równoznaczne ze zwolnieniem go i stanowi dla skrzata hańbę.
Zgredek
Zgredek (ang. Dobby; ur. 28 czerwca, zm. 7 marca 1997) - skrzat domowy. Wyróżniał sie spośród wszystkich skrzatów, które uważały go za dziwnego, a nawet niebezpiecznego, gdyż wyznawał ideę wolności. Na początku służył w rodzinie Malfoyów, którzy traktowali go bardzo źle. Pojawił się pierwszy raz w Harry Potter i Komnata Tajemnic.
Ponieważ Zgredek dowiedział się o Komnacie, próbował ochronić Harry'ego przed niebezpieczeństwem, uniemożliwiając mu dotarcie do Hogwartu, a potem próbując zmusić go do powrotu do Dursleyów. Swym działaniem sprzeciwiał się woli swoich właścicieli, wykonywał więc na sobie różnego rodzaju kary. Pod koniec 2. tomu Harry Potter doprowadził podstępem do uwolnienia Zgredka przez Lucjusza Malfoya.
Po 2 latach wolności Zgredek został zatrudniony w Hogwarcie przez Albusa Dumbledora. Zaczął pobierać małe wynagrodzenie oraz miał kilka dni wolnego. Inne skrzaty obawiały się jego zachowania i uważały za niehonorowe by skrzat przyjmował wynagrodzenie.
Skrzat był lubiany przez Harry'ego, Rona i Hermionę. Zgredek dostawał od nich na Boże Narodzenie ubrania, które kolekcjonował. Sam kilka razy zrobił dla Harry'ego skarpetki, zawsze różniące się, gdyż jego zdaniem ten element stroju nie powinien być dobierany w pary.
W 7. tomie ratuje Harry'ego i jego przyjaciół z domu Malfoyów. Zginął, podczas ucieczki, trafiony nożem przez Bellatriks Lestrange. Został pochowany nieopodal Muszelki (dom Billa i Fleur), a na kamieniu na jego grobie Harry napisał Tu leży Zgredek, wolny skrzat. Zgredek przez całe życie darzył Harry'ego Pottera uwielbieniem, zawsze starał sie mu pomóc, za niego poświęcił swoje życie. Jako ostatnie słowa zdołał wypowiedzieć tylko Harry... Potter....
Stworek
Stworek (ang. Kreacher) - skrzat domowy, służył w domu Blacków przy Grimmauld Place 12.
Stworek był wiernym sługą swojej pani, Walburgii Black - matki Syriusza Blacka i Regulusa Blacka. Był bardzo do niej przywiązany i gdy Syriusz wrócił do domu i zaczął wyrzucać wszystkie pamiątki po Blackach, Stworek potajemnie ukrywał je w swoim legowisku. Nienawidził Syriusza i członków Zakonu Feniksa uważając, że hańbią swą obecnością dom Blacków. Gdy Syriusz w chwili złości powiedział, żeby się wynosił, Stworek potraktował to dosłownie i wyprowadził się na krótki czas do Malfoyów. Powiedział im kilka rzeczy, których Syriusz nie uznał za ważne i nie zakazał skrzatowi nikomu o nich mówić. Zostało to starannie wykorzystane. Tego dnia, kiedy były sumy z Historii Magii, Voldemort pokazał Harry'emu wizję, w której Syriusz jest uwięziony w Departamencie Tajemnic. Harry natychmiast skontaktował się z domem przy Grimmauld Place 12. Zastał tam tylko Stworka, który powiedział, że Syriusza nie ma w domu, podczas, gdy ten opatrywał zranionego przez skrzata Hardodzioba.
Po śmierci Syriusza w 6. tomie Harry dziedziczy Stworka i dom przy Grimmauld Place 12. Harry każe mu pracować w kuchni w Hogwarcie, a potem śledzić Draco Malfoya.
To on wyjaśnia tajemnicę związaną z kopią medalionu Slytherina z listem od tajemniczego R.A.B.-a, którym okazuje się lubiany przez Stworka brat Syriusza, Regulusa. Okazuje sie, że Stworek pomógł Voldemortowi ukryć medalion. Voldemort zmusił Stworka do wypicia eliksiru znajdującego się w misie, a następnie zostawia go w jaskini na pastwę inferiusów, jednak Stworek dzięki swoim magicznym zdolnościom ucieka. Później pomaga Regulusowi wykraść medalion. Gdy Harry Potter podarowuje mu fałszywy medalion i zaczyna lepiej go traktować, wykazuje on chęć pomocy w wypełnieniu ostatniej woli Regulusa zmienia do niego nastawienie i staje się wzorową pomocą domową, do tego stopnia, że nawet Ron staje mu się przychylny. Stworek również zmienił trochę swój stosunek do Hermiony. Bierze udział w bitwie o Hogwart prowadząc hogwarckie skrzaty do walki przeciw śmierciożercom.
Jego marzeniem jest, by po śmierci jego odcięta głowa znalazła się - tak, jak głowy jego przodków - na ścianie w holu domu przy Grimmauld Place 12.
Mrużka
Mrużka (ang. Winky) – domowa skrzatka. Służyła Barty'emu Crouchowi i opiekowała się jego synem. Została jednak zwolniona, ponieważ pozwoliła, by Barty Crouch junior ukradł różdżkę Harry'ego podczas finału mistrzostw świata w Quidditchu. Od tej pory pracowała w Hogwarcie, razem ze Zgredkiem, choć nie była z tego zadowolona. Doszło do tego, że została alkoholiczką. Upijała się do nieprzytomności kremowym piwem, które dla szkrzatów jest bardzo mocne. Gdy Harry Potter i jego przyjaciele próbowali z nią rozmawiać czkała i napomkiwała o Barty Crouchu.
Bujdka
Bujdka (ang. Hokey) – skrzatka, która służyła Chefsibie Smith, odległej potomkini Helgi Hufflepuff. Była dobrze traktowana przez swoją panią.
Oskarżona o zamordowanie swojej właścielki. Według Ministerstwa Magii nieumyślnie dosypała do przygotowywanego napoju rzadką truciznę. Okolicznością łagodzącą był podeszły wiek skrzatki i rzekome przyznanie się do winy. Dokładniejszego śledztwa nie przeprowadzono. Jednak Albus Dumbledore wywnioskował z jej wspomnień, że Voldemort zmodyfikował jej pamięć i zaszczepił jej fałszywe wspomnienia, tak jak wcześniej zrobił to w przypadku Morfina Gaunta.
Smok
Znane jest dziesięć ras smoków (ang. dragon):
Chiński Ogniomiot
Chiński Ogniomiot (ang. Chinese Fireball) – pochodzi z Chin. Pokryty jest gładką i czerwoną łuską. Jego pysk otaczają złote rogi. Jest duży i lubi wilgoć. Składa purpurowe jaja w złote cętki, będące cennym składnikiem w chińskiej magii. Kiedy się denerwuje, z nozdrzy buch mu ogień w kształcie grzyba, stąd jego nazwa. Ten gatunek smoka jest agresywny, a zarazem tolerancyjny, choć tylko dla smoków, z którymi zdarza mu się dzielić terytorium; żywi się większością ssaków, jego przysmakiem są świnie i ludzie.
Podczas I zadania Turnieju Trójmagicznego, ten smok został wylosowany przez Wiktora Kruma.
Czarny Hebrydzki
Czarny Hebrydzki (ang. Hebridean Black) - pochodzi z Hebryd należących do Wielkiej Brytanii. Jest bardziej agresywny od swojego walijskiego podopiecznego. Wymaga ogromnego terytorium (przynajmniej sto mil kwadratowych na jednego osobnika). Osiąga do trzydziestu stóp długości, ma szorstkie łuski, błyszczące fioletowe oczy, a wzdłuż grzbietu rząd małych ostrych jak brzytwa wyrostków kostnych. Ogon smoka hebrydzkiego zakończony jest szpikulcem, w kształcie grotu strzały, a skrzydła przypominają skrzydła ogromnego, wręcz gigantycznego nietoperza. Żywi się głównie drobną zwierzyną ale zdarza się mu porywać spore psy, a nawet bydło. Jego nazwa została wspomniana przez Rona w książce Harry Potter i Kamień Filozoficzny
Długoróg Rumuński
Długoróg Rumuński (ang. Romanian Longhorn) - pochodzi z Rumunii. Ma ciemnozielone łuski i błyszczące złote rogi, na które nabija swą ofiarę aby ją upiec swym ognistym oddechem. Sproszkowane rogi są cennym składnikiem eliksirów. Ojczyzna długorogów jest obecnie największym rezerwatem na świecie. Długorogi zostały poddane programowi intensywnego rozrodu, ponieważ ich ilość w ciągu ostatnich lat spadła, głównie z powodu handlu ich rogami.
Norweski Kolczasty
Norweski Kolczasty (ang. Norwegian Ridgeback) - pochodzi z Norwegii. Jest podobny do Rogogona Węgierskiego, lecz zamiast kolców na ogonie może się pochwalić wyjątkowo wydatnymi kolcami wzdłuż grzbietu. Jest bardzo agresywny w stosunku do osobników własnego gatunku. Poluje na większość ssaków lądowych, lecz w odróżnieniu od innych ras smoków żywi się również stworzeniami wodnymi. Jaja smoka Norweskiego są czarne, a małe opanowywują zdolność ziania ogniem wcześniej niż inne rasy.
Tego smoka można było widzieć w 1. tomie w chatce Hagrida.
Opalooki Antypodzki
Opalooki Antypodzki (ang. Antipod Opaleye) - pochodzi z Nowej Zelandii. Zdarzało się, że przybywał do Australii, gdy na jego terytorium brakowało pożywienia. Waży od dwóch do trzech ton. Jest to najpiękniejsza rasa smoka. Posiada opalizujące perłowe łuski i lśniące, wielobarwne, bezźrenicowe oczy. Zieje jaskrawo zielonym ogniem, lecz jak na smoka rzadko zabija, jeśli nie jest głodny. Jego ulubionym pokarmem są owoce, ale znane są przypadki polowania na coś większego. Jaja tego smoka są bladoszarego koloru.
Rogogon Węgierski
Rogogon Węgierski (ang. Hungarian Horntail) - pochodzi z Węgier. Przypomina wielką jaszczurkę pokrytą czarnymi łuskami. Ma żółte oczy, rogi barwy wypolerowanego brązu i tak samo ubarwione kolce sterczące z długiego ogona. Rogogon zieje ogniem na wyjątkowo długą odległość (do 50 stóp). Jego jaja mają kolor cementu i bardzo grube skorupki. Młode rozbijają je za pomocą kolców na ogonie. Rogogony żywią się kozami, owcami i, jeśli tylko im się uda, także ludźmi.
Podczas I zadania Turnieju Trójmagicznego, ten smok został wylosowany przez Harry'ego Pottera.
Spiżobrzuch Ukraiński
Spiżobrzuch Ukraiński (ang. Ukrainian Ironbelly) - pochodzi z Ukrainy. Jest to największa rasa smoków. Spiżobrzuchy osiągają wagę nawet sześciu ton. Jest pękaty. Spiżobrzuch Ukraiński jest wyjątkowo niebezpieczny, a także nawet zdolny do zdruzgotania budynku w drobny mak na którym wyląduje. Ma metaliczne szare łuski, oczy koloru ostrej czerwieni oraz wyjątkowo długie, ostre szpony.
Szwedzki Krótkopyski
Szwedzki Krótkopyski (ang. Swedish Short-Snout) – pochodzi ze Szwecji. Zamieszkuje dzikie i niezamieszkane górskie tereny. Ma skórę koloru srebrnoniebieskiego i długie ostro zakończone rogi. Jego skóra jest wykorzystywana do produkcji ochronnych rękawic. Wydobywający się z jego nozdrzy ogień ma barwę niebieską.
Podczas I zadania Turnieju Trójmagicznego, ten smok został wylosowany przez Cedrica Diggory'ego.
Walijski Zielony
Walijski Zielony (ang. Common Welsh Green) – pochodzi z Walii. Jest cały pokryty zieloną łuską. Składa ziemistobrązowe jaja w zielone cętki. Ryk tego smoka jest bardzo melodyjny. Jego pożywienie to głównie owce. Żyje w wysokich górach, gdzie założono smoczy rezerwat. Jest to stosunkowo łagodna rasa smoków.
Podczas I zadania Turnieju Trójmagicznego, ten smok został wylosowany przez Fleur Delacour.
Żmijoząb Peruwiański
Żmijoząb Peruwiański (ang. Peruvian Vipertooth) - pochodzi z Peru. Jest najmniejszym ze smoków. Lata najszybciej ze wszystkich smoczych ras. Ma tylko piętnaście stóp długości, gładką łuskę koloru miedzi z czarnym pasem na grzbiecie. Ma krótkie nóżki i wyjątkowo, a nawet bardzo jadowite kły. Żywi się również kozami i krowami, lecz pod koniec XIX wieku tak się rozsmakował w ludziach, że Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów była zmuszona wysłać do Peru łowców, którzy przetrzebili zbyt szybko mnożącą się populację żmijozębów.
Sowa
Sowa (ang. Owl) - drapieżny ptak nocny o miekkim upierzeniu. Ma doskonały wzrok i słuch. W świecie magii sowy służą jako listonosze tzn. przenoszą listy i inne przesyłki.
Hedwiga
Hedwiga (ang. Hedwig) - sowa śnieżna należąca do Harry'ego Pottera, który dostał ją jako prezent urodzinowy od Hagrida podczas swojego pierwszego pobytu na Ulicy Pokątnej. Została kupiona w sklepie Eeylopa. Jej imię Harry znalazł w Historii Magii, należy ono do sławnej czarownicy. W rzeczywistości jest to postać imienia Jadwiga. Ma białe pióra w czarne plamki.
W piątej części przygód Harry'ego Hedwiga została zraniona podczas przenoszenia wiadomości od Syriusza Blacka. Podejrzenia padły na Dolores Umbridge, która w późniejszym okresie przeszukiwała sieć hogwarckich sów. W siódmej części książki Hedwiga została przypadkowo zabita przez Stana Shunpike'a (według Harry'ego będącego pod wpływem klątwy Imperius) zaklęciem Avada Kedavra podczas dramatycznego przelotu Harry'ego z domu Dursleyów do domu rodziców Tonks.
Świstoświnka
Świstoświnka (ang. Pigwidgeon) - sowa Rona Weasleya, jest to syczek miniaturka. W skrócie mówiono na nią "Świnka". Sówka jest opisana jako malutka, mieszcząca się w dłoni szara kulka. Sowa ta jest nadpobudliwa, niezdarna i piskliwa, jednak stara się jak może, by dobrze wykonać swoją pracę. Imię sówce nadała siostra Rona, Ginny Weasley. Ron dostał ją w prezencie od Syriusza Blacka, jako rekompensatę za utratę szczura Parszywka (w rzeczywistości szczur był zwierzęcą przemianą animaga Petera "Glizdogona" Pettigrew). Ani w trzecim, ani w czwartym filmie nie mamy okazji zobaczyć Świstoświnki.
Errol
Errol - puchacz należący do rodziny Weasleyów. Jego wiek nie pozwala mu na przenoszenie większych pakunków, w związku z czym często potrzebuje pomocy innych sów. Często jest nieprzytomny po kraksach z innymi przedmiotami lub po prostu pada z wycieńczenia. W filmie pokazano, iż Errol jest zwierzęciem lubiącym się popisywać i robić różne figle. Np. "nurkuje" kiedy chce wylądować, czy wpada z hukiem z miski z jedzeniem, po czym szybko podaje list. Jego wygłupy wywołują ogólny śmiech.
Hermes
Hermes - sowa należąca do Percy'ego Weasleya.
Szczuroszczet
Szczuroszczet (ang. Murtlap) - stworzenia podobne do szczurów, występujące w przybrzeżnych wodach Wielkiej Brytanii. Na grzbiecie mają narośl, która przypomina morską pierścienicę. Zjedzenie marynowanej narośli zwiększa odporność na zaklęcia i uroki, lecz przedawkowanie sprawia, że jedzącemu wyrastają fioletowe włosy na uszach. Żywią się skorupiakami, nie gardzą jednak stopami tych, którzy przez nieuwagę na nie nadepną.
Szpiczak
Szpiczak (ang. Knarl) - magiczne stworzenia bardzo podobne do zwykłego jeża. Różnią się usposobieniem. Szpiczaki są wyjątkowo podejrzliwe co do wszystkiego, co je otacza. Ich igły mają wiele magicznych właściwości. Aby odróżnić szpiczaka od jeża, należy podać stworzeniu miseczkę mleka. Jeż wypije wszystko z chęcią, natomiast szpiczak zacznie zachowywać się agresywnie - będzie myślał, że próbujemy go otruć. Na ogół jednak szpiczaki są niegroźne. Do tej pory nie zostały udomowione.
Szyszymora
Szyszymora (ang. Banshee) - magiczne stworzenie, które zwiastuje śmierć swoim okropnym, przenikającym krzykiem. Ma długie, zielone włosy i odstraszającą, zieloną, trupią twarz. Nosi najczęściej bladozielone, długie suknie z kapturem zasłaniającym dużą część twarzy. Niekiedy nie pojawia się materialnie, a jedynie wydaje dźwięki przyprawiające o dreszcze.
Śmierciotula
Śmierciotula (ang. Lethifold) - rzadko spotykane stworzenia, żyjące tylko w tropikalnym klimacie. Z wyglądu przypominają czarną pelerynę grubości około pół cala, a nocą sunie po ziemi. Jedynym znanym czarodziejom zaklęciem odpędzającym śmierciotulę jest Patronus. Nie da się ustalić liczby ofiar śmierciotuli, gdyż atakuje śpiących czarodziejów i spożywa swą ofiarę w jej własnym łóżku. Nie pozostawia po sobie ani swoim posiłku żadnych śladów. Z racji tego, że atakowani są śpiący - rzadko kiedy mają czas rzucić odpowiednie zaklęcie.
Świergotnik
Świergotnik (ang. Fwooper) - afrykańskie ptaki o wyjątkowo jaskrawym upierzeniu; spotyka się pomarańczowe, różowe, żółte oraz cytrynowozielone. Ptaki te są od dawna dostarczycielami luksusowych piór. Składają przepiękne, nakrapiane jajka. Ich śpiew, z początku miły dla ucha - po pewnym czasie sprawia, że słuchający zaczyna świrować. Z tego też powodu, na sprzedawane świergotniki rzuca się zaklęcie uciszające i należy je co miesiąc odnawiać. Na ich posiadanie potrzebna jest licencja, bo wymagają specjalnej opieki.
Tebo
Tebo - guźce popielatowego koloru, żyjące w Zairze i Kongo. Mogą stawać się niewidzialne, co sprawia, że bardzo trudno przed nimi uciec czy go złapać. Są nadzwyczaj niebezpieczne. Ich skóra jest wysoko ceniona surowcem na ubrania i ochraniacze.
Toksyczek
Toksyczek (ang. Streller) - olbrzymie ślimaki, ciągle zmieniające swą barwę. Pełznąc, pozostawiają za sobą ścieżki silnie jadowitego śluzu, który wysusza i wypala całą roślinność po której przeszły. Naturalnym środowiskiem tych ślimaków jest kilka afrykańskich krajów, lecz z powodzeniem hodują je czarodzieje z Europy, Azji, Ameryki Północnej i Południowej. Niektórzy trzymają je jako zwierzęcia domowe, jeśli bawi niektórych ich nieustanne zmienianie bartwy, a jad ich jest jednym z nielicznych środków zabijającym chrobotki.
Topek
Topek (ang. Imp) - stworzenia zabawne. Są troszkę większe od gnomów. Często mylone z chochlikami, lecz w przeciwieństwie do chochlika - topek nie potrafi latać i jest mniej jaskrawie ubarwiony. Lubi tereny bagniste i wilgotne, często można go spotkać nad brzegami rzek i jezior, gdzie podstawia nogę i popycha przechodzącym ludziom. Żywi się małymi owadami, a rozmnaża się podobnie jak elfy, z taką różnicą, że nie przędzie kokonów. Młode wykluwają się z jaj w pełni uformowane mające nie więcej niz cal.
Troll
Troll – duże stworzenia o wzroście dochodzącym do 12 stóp, czyli około 4 metrów i wadze do pół tony. Trolle są prymitywne i bardzo silne co czyni je niebezpiecznymi i nieobliczalnymi. Mają raczej humanoidalny kształt, wielki korpus przypominający głaz, krótkie, grube nogi i długie ręce. Na nieproporcjonalnie małej głowie znajdują się odstające uszy. Trolle porozumiewają się ze sobą pomrukami, które można uznać za rodzaj prymitywnego języka. Zdarzały się jednak przypadki że trolle potrafiły zrozumieć ludzką mowę, a te inteligentniejsze wypowiedzieć kilka słów.
Są trzy gatunki trolli:
- górskie – największe i najbardziej niebezpieczne, łyse o szarej skórze.
- leśne – brązowe, czasem porośnięte rzadkimi brązowymi lub zielonymi włoskami.
- rzeczne – sine, często pokryte kudłatym futrem. Ten gatunek trolla posiada również małe różki na głowie.
Trójgłowy pies
Trójgłowy pies (ang. Three-Headed Dog) – ogromny pies posiadające trzy głowy. Najsłynniejszy z nich jest znany w mitologii greckiej jako Cerber.
Puszek
Puszek – duży pies o trzech głowach, należący do Rubeusa Hagrida. Usypiała go muzyka. Pilnował klapy w korytarzu na 3 piętrze Hogwartu, przez którą można się było dostać do Kamienia Filozoficznego. Rowling, tworząc Puszka, opierała się na mitologicznym Cerberze.
Tryton
Tryton (ang. Merman) – zwane również syrenami, nereidami lub wodnikami, podobnie jak centaury odmówiły statusu istot, woląc pozostać zwierzętami. Ich zwyczaje są równie mało znane co zwyczaje centaurów. Posługują się dziwnym językiem, który w wodzie brzmi jak ludzka mowa, natomiast na powierzchni jest to nieprzyjemny skrzekot. Czarodzieje którzy poznali język trytonów (jednym z nich był Albus Dumbledore), mówią o dobrze zorganizowanych społecznościach różnej wielkości oraz o zaawansowanych konstrukcyjnie siedzibach w których mieszkają. Mają żółtą łuskowatą skórę, a zamias nóg płetwę. Wygląd ich jest podobnie różnicowany jak u ludzi. Jedna z grup trytony zamieszkuje dno jeziora w Hogwarcie. Harry Potter walczył z nimi w 2 zadaniu Turnieju Trójmagicznego.
Murkus
Murkus - przywódczyni trytonów. Opowiedziała Dumbledore'owi i Bagmanowi co zaszło na dnie jeziora w trakcie 2 zadania Turnieju Trójmagicznego.
Trzminorek
Trzminorek (ang. Glumbumble) - szare, włochate owady latające, które wytwarzają syrop wywołujący melancholię. Używane jako antidotum na histerię spowodowaną zjedzeniem liści rapuśtnika. Gnieżdzą się w ciemnych i zacisznych miejscach. Żywią się głównie pokrzywami.
Wąż morski
Wąż morski (ang. Sea serpent) - węże morskie występują w Atlantyku, Pacyfiku i Morzu Śródziemnym. Chociaż wyglądają naprawdę groźnie, nigdy żaden wąż morski nie zabił człowieka. Jeśli oczywiście nie liczyć histerycznych opowieści mugoli o strasznym zachowaniu tychże zwierząt. Osiągają nawet 100 stóp długości (dwa razy dłuższe od najdłuższych bazyliszków) mają końską głowę oraz ciało węża, którego pętle wystają ponad wodę.
Widłowąż
Widłowąż (ang. Runespoor) - trójgłowy wąż o długości ok. 6 - 7 stóp. Widłowęże pochodzą z Burkina Faso (małego afrykańskiego kraju). Są pomarańczowego koloru w czarne pasy, przez co łatwo go zauważyć i właśnie dlatego Ministerstwo Magii z Burkina Faso przeznaczyło część lasów, wyłącznie do ich dyspozycji. Mimo że nie należą do agresywnych zwierząt, były swego czasu bardzo popularne wśród czarnoksiężników ze względu na swój imponujący i budzący respekt wygląd. Składają jaja otworem gębowym i są to jedyne znane stworzenia magiczne, zachowujące się w ten sposób. Jaja są bardzo cenne, bowiem używa się ich do eliksirów poprawiających sprawność umysłową. Handel jajami i dorosłymi osobnikami tego stworzenia wręcz kwitnie na czarnym rynku, już od kilku wieków.
Wila
Wila (ang. Veela) - kobieta, a właściwie widmo kobiety, która hipnotyzuje wielu mężczyzn, np. Harry i Ron na widok wili podczas mistrzostw świata w quidditchu prawie wyskoczyli przez barierkę. Wile zasiedlają lasy, jeziora, góry i obłoki. Potrafią dowolnie zmieniać postać. W formie zwierzęcej mogą ukazać się jako łabędzie, konie, sokoły, węże albo wilki, najbardziej jednak kuszące i niebezpieczne są pod postacią pięknych młodych kobiet o długich, spływających na ramiona włosach, ubranych w mgliste szaty i pląsających w blasku księżyca. Młodzi mężczyźni, którzy ulegną ich urokowi, zupełnie tracą rozum - są otępiali, często zapominają jeść, pić lub spać. Jeśli ktoś będzie miał pecha i napotka tańczące wile, będzie musiał przyłączyć się do nich i tańczyć, dopóki nie padnie z wykończenia. Ten kto wkroczy w elfi krąg koło wydeptanej trawy, w którym zabawiały się wile, ten już nigdy nie zazna szczęścia. Choć wile potrafią być dobre dla ludzi i dzielić się swoją wiedzą medyczną i profetyczną, są to dość gwałtowne niewiasty. Nie znoszą, kiedy się je okłamuje albo oszukuje, i potrafią zsyłać okropne kary, szczególnie na tych, którzy nie dotrzymają obietnicy. Wile podobno łączyły się z ludźmi, statkowały i wychowywały dzieci, najwyraźniej bez szkody dla własnego gatunku. Wile są maskotkami bułgarskiej drużyny quidditcha.
Wilkołak
Wilkołak (ang. Werewolf) - ludzie zmieniający się w wilka, a w zasadzie stworzenie bardzo do niego podobne. Wilkołaka od wilka odróżnia kilka cech, takich jak dłuższy pysk i gęstsza sierść. Po przemianie nie są w stanie się kontrolować.
Wilkołakiem staje się, po ugryzieniu innego wilkołaka, jednak wilkołactwo niekoniecznie musi przenosić sie na dzieci wilkołaków. Nie wynaleziono, niestety, do tej pory żadnego lekarstwa powstrzymującego przemiany, choć ostatnie odkrycia w dziedzinie eliksirów zmniejszyły jej najgorsze objawy. Wywar tojadowy pomaga tylko, żeby po przemianie mieć "czysty umysł", żeby nikogo nie zaatakować. Przemiana w wilkołaka następuje przy pełni księżyca. Najczęściej normalny, zdrowy na umyśle czarodziej lub mugol zmienia się w krwiożerczą bestię. Jest to jedno z nielicznych stworzeń, które ciągnie do ludzi, bowiem jest to ich ulubiona zdobycz.
Wiadomo, że wilkołakami byli Remus Lupin i Fenrir Greyback. Bill Weasley został ugryziony przez wilkołaka, ale ten nie był przemieniony, więc Bill nabrał tylko pewnych wilczych cech, m.in. polubił krwiste steki.
Wozak
Wozak (ang. Jarvey) - przypominają przerośnięte fretki, ale w przeciwieństwie do nich potrafią mówić. Wozaki spotyka sie w całej Wielkiej Brytanii, Irlandii i Ameryce Północnej. Nie da się przeprowadzić prawdziwej rozmowy z wozakami, ponieważ ograniczają do krótkich i zazwyczaj obraźliwych zdań, które wypowiadają prawie bez przerwy. Wozaki mieszkają zazwyczaj pod ziemią. Żywią się gnomami, kretami, szczurami i myszami polnymi.
Wsiąkiewka
Wsiąkiewka (ang. Moke) - srebrno-zielone jaszczurki, o wielkości ciała osiągającej do 10 cali. Spotykane w całej Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Ich szczególną zdolnością jest szybkie zmniejszenie się, przez co nigdy nie zostały zauważone przez mugoli. Skóra jest wysoko ceniona przez czarodziejów. Wytwarza się z niej magiczne sakiewki i portfele, a ten materiał reaguje tak samo na zbliżanie się obcego jak sama jaszczurka; dlatego złodziejom bardzo trudno jest znaleźć sakiewki ze skóry wsiąkiewki.
Yeti
Yeti - stwory, są wielką tajemnicą dla mugoli, lecz dla czarodziejów - mniejszą. Podejrzewa się, że są spokrewniony z trollem, lecz nikomu nie udało się zbliżyć do nich na tyle, żeby przeprowadzić dokładniejsze badania. Pochodzą z Tybetu. Osiągają nawet 15 stóp wzrostu i całe ich ciała są porośnięte, gęstymi, śnieżnobiałymi włosami. Boją się jednak ognia, przez co mogą być odparte przez wprawnych czarodziejów.
Znikacz
Znikacz (ang. Snidget) - bardzo rzadkie ptaki chronione. Są złotego koloru. Okrąglutkie o bardzo długich i wąskich dziobach, oraz błyszczących jak kamienie szlachetne oczach. Ptaszki te potrafią bardzo szybko latać, a dzięki obrotowym stawom skrzydełek, zmieniają tor lotu niemal niezauważalnie. Pióra i oczy znikaczy są wysoko cenione, onegdaj groziło mu wyginięcie z powodu nadmiernych polowań na niego. Na szczęście zauważono w porę ten nagły załam w populacji ptaszków, i teraz najważniejszym problemem było zastąpienie znikacza piłką (złotym zniczem), czego dokonał Bowman Wright. Kolonie złotych znikaczy żyją na całym świecie.
Zwodnik
Zwodnik (ang. Hinkypunk) - jednonogi demon bagienny. Są niewielkich rozmiarów. Pokrycie ich ciał nasuwa skojarzenie z dymem, jest zwinne i wiotkie. Posiadają zwisające z rąk małe lampki. Blado niebieskie światło, jakie się z niej wydobywa, sprowadza wędrowców na leśne trzęsawiska, gdzie giną z rąk zwodników.
Żabert
Żabert (ang. Clabbert) - stworzenie nadrzewne. Z wyglądu przypomina krzyżówkę małpy z żabą. Wywodzi się z południa Stanów Zjednoczonych, ale teraz można je spotkać na całym świecie. Żabetry nie posiadają włosów, a ich gładką zieloną skórę pokrywają cętki. Palce u rąk i nóg spięte są błoną pławną, a ręce i nogi bardzo długie i giętkie aby mógł się swobodnie poruszać wśród gałęzi ze zwinnością co najmniej orangutana. Na głowie ma krótkie rogi. Jego szerokie usta sprawiają wrażenie jakby cały czas się uśmiechał. Przy tym "uśmiechu" Żabert ukazuje swe ostre jak brzytwy zęby. Żywi się on głównie małymi jaszczurkami i ptakami. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest bąbel rosnący pośrodku czoła. Gdy Żabert wyczuje niebezpieczeństwo bąbel przybiera szkarłatną barwę. Kiedyś amerykańscy czarodzieje trzymali Żaberty w ogródkach aby te ostrzegały ich przed nadchodzącymi mugolami.
Żądlibąk
Żądlibąk (ang. Billywig) - mały owad pochodzący z Australii. Jest wyjątkowo trudne do schwytania. Wysuszone żądła żądlibąków są wykorzystywane jako składniki niektórych eliksirów. Ma około pól cala długości i jest koloru szafirowego. Lata z tak dużą prędkością, że mugole bardzo rzadko go zauważają, a i samym czarodziejom sprawia to pewne trudności. Nietrudno go im jednak znaleźć, gdy zostaną użądleni. Żądlibąk ma skrzydła na czubku głowy, macha nimi bardzo szybko. Sprawia, że podczas lotu kręci się wokół własnej osi. U dołu jego ciała znajduje się długie, cienkie żądło. Użądlenie najpierw wywołuje zawroty głowy, a chwilę potem - lewitację. Młodzi czarodzieje i czarodziejki łapią żądlibąki, aby cieszyć się ich skutkami ubocznymi. Zbyt częste użądlenia, mogą sprawić, że ofiara będzie się unosić nad ziemią nawet kilka dni. W przypadku silnej reakcji alergicznej - może dojść do stałej lewitacji. Krążą plotki, że są używane do produkcji tak lubianych przez młode pokolenie musów-świstusów.
Żmijoptak
Żmijoptak (ang. Occamy) - upierzone i uskrzydlone dwunogie ptaki o wężowatym ciele, mogące osiągnąć nawet 15 stóp długości. Spotykane są na Dalekim Wschodzie i w Indiach. Żywią się głównie szczurami i ptakami, lecz zdarzało się, że porywały małpy. Są agresywne wobec wszystkich, którzy chcą się do nich zbliżyć szczególnie kiedy bronią swoich jaj, któych skorupki zrobione są z najczystszego i najdelikatniejszego srebra, co przyciąga uwagę chciwych czarodziejów.
Stworzenia nieistniejące
Akwawirus
Akwawirus/Larwa Akwawirusa (ang. Aquavirus/Aquavirus Maggot) - stworzenia hodowane w ministerstwie magii. Są to ryby, które nie mają rybich głów tylko ludzkie mózgi. Ich istnienie nie zostało potwierdzone. Dowiadujemy się o nich od Luny Lovegood, która twierdzi, że stworzenia te wchodzą w skład armii Korneliusza Knota.
Chrapak Krętorogi
Chrapak Krętorogi (ang. Crumple-Horned Snorkack) - jedno z fantastycznych stworzeń, których istnienia chce dowieść gazeta "Żongler".
Ględatek Niepospolity
Ględatek Niepospolity (ang. Blibbering Humdinger) - jedno z fantastycznych stworzeń, których istnienia chce dowieść gazeta "Żongler".
Gnębiwtrysk
Gnębiwtrysk (ang. Wrackspurt) - duchy wywołujące przypływy złego samopoczucia, wchodząc do mózgu ofiary przez jej uszy. Ich istnienie nie zostało potwierdzone. Dowiadujemy się o nich od Luny Lovegood.
Heliopata
Heliopata (ang. Heliopath) - duchy ognia, przypominające posturą człowieka. Pędzą po ziemi zapalając wszystko wokół siebie. Ich istnienie nie zostało potwierdzone. Dowiadujemy się o nich od Luny Lovegood, która twierdzi, że stworzenia te wchodzą w skład armii Korneliusza Knota.
Nargl
Nargle (ang. Nargle) - stworzenia, których istnienie bezskutecznie próbuje udowodnić Ksenofilius Lovegood redaktor gazety "Żongler". I właśnie w swojej gazecie publikuje artykuły na ich temat. Według Ksenofiliusa i jego córki Luny Lovegood, Nargle zamieszkują jemiołę, niestety nikt nie wie jak one wyglądają ponieważ nikt tak naprawdę nie wierzy w ich istotnie oprócz rodziny Lovegood.
.jpg)